Philips: W Stambule zagramy bez presji

Erin Phillips: - To rzeczywiście bardzo trudna grupa. ROS Casares jest moim zdaniem najlepszą obecnie drużyną Euroligi. Na dokładkę mamy dwa zespoły z Rosji: Spartak i UMMC Jekaterynburg. W sporcie wszystko jest możliwe i z takim nastawieniem pojadę do Stambułu. To będzie dla mnie pierwszy turniej finałowy Euroligi. Nie mogę się już doczekać. Chcę zagrać najlepiej jak potrafię, a przy okazji cieszyć się chwilą i dobrze bawić koszykówką.

Co pani zdaniem jest atutem Wisły w rywalizacji z potentatami?

- To, że zagramy bez presji. Jesteśmy mocną drużyną, więc z takim nastawieniem zawsze łatwiej sprawić niespodziankę. Mamy w składzie dużo doświadczonych zawodniczek, a to istotny czynnik rywalizacji na najwyższym poziomie.

Kto jest faworytem Final Eight?

- Wisła, to oczywiste! (śmiech). Sportowiec musi wierzyć w siebie. Mówiąc poważnie, wspominany wcześniej zespół z Walencji. W drugiej grupie stawiam nie na gospodarza turnieju - Galatasaray, a Fenerbahce Stambuł.

Po raz pierwszy w turnieju finałowym wystąpi osiem zespołów podzielonych na cztery grupy. Tempo będzie mordercze - trzy mecze z rzędu, dzień odpoczynku i decydująca batalia o miejsca.

- To będzie bardzo trudny i wyczerpujący turniej. Pierwszy raz w taki formacie, więc jest wiele niewiadomych. Myślę, że będzie ciekawie, tym bardziej, że w Stambule jest duże zainteresowanie koszykówką. Traktuję czekające nas mecze jako mentalne i fizyczne przygotowanie do rywalizacji w igrzyskach olimpijskich. Taki test swoich możliwości przed występami z reprezentacją w Londynie.

Czy wiedziała coś pani o naszym kraju przed przyjazdem do Gdyni trzy lata temu?

- Myślę, że całkiem dużo. Studiowałam w college'u historię i wybrałam sobie specjalizację o przemianach politycznych i społecznych w Europie Środkowej w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Historia Polski była jednym z dużych tematów kursu. W najśmielszych marzeniach nie przypuszczałam jednak, że będą grać w waszym kraju. Cieszę się, że z takim podbudowaniem historycznym trafiłam najpierw do Gdyni, a potem do Krakowa. Czuję się w Polsce tak dobrze, jak w gronie najbliższych w Australii. Polacy są serdeczni, mili.

Czy zatem Polska czymś panią zaskoczyła?

- Pogodą. Owszem, także język wydawał mi się strasznie trudny, ale pogoda przebiła wszystko. Przyleciałam w październiku. Nigdy w życiu nie widziałam śniegu i nie czułam mrozu. A tu po kilkunastu dniach pobytu miałam niezapomniane wrażenia. Patrzyłam w niebo na wirujące płatki i nie wiedziałam co się dzieje. Dla mnie był to szok.

Czy po trzech latach pobytu język polski nie już dla pani tak straszny?

- Staram się go poznawać. Rozumiem całkiem sporo, ale mówienie przychodzi mi znacznie trudniej.

Czy nie miała pani problemów z przestawieniem się z australijskiej na polską kuchnię?

- Nie, bo w polskiej kuchni jest dużo warzyw, owoców, wszędzie można dostać mojego ulubionego kurczaka i międzynarodowe frytki. To mi odpowiada. Poznałam wasze tradycyjne potrawy: wspaniałe zupy, naleśniki. Przepadam szczególnie za żurkiem.

Dziękuję za rozmowę

- Proszę napisać, że mówię to po polsku: Nie ma za co. Ja też dziękuję.