Tak Polak podbił Rosję. "Mieszkańcy Moskwy musieli wstawać i bić brawo"

Niewielka wieś Bestwinka, położona w powiecie bielskim (woj. śląskie), została rozsławiona przez dwójkę tuzów polskiego sportu. To tutaj, jako pierwszy, urodził się jeden z najwybitniejszych polskich pięściarzy w historii, trzykrotny medalista olimpijski i czterokrotny mistrz Europy Zbigniew Pietrzykowski. A niespełna siedem lat później na świat przyszedł właśnie Zygmunt Smalcerz.

Ten mikrych warunków fizycznych mężczyzna (mierzy 153 cm wzrostu), za sprawą Augustyna Dziedzica, trenera o kilka lat starszego od siebie najwybitniejszego rodzimego sztangisty Waldemara Baszanowskiego (jeden z "20" najlepszych sportowców Polski XX wieku), spróbował swoich sił w tym sporcie, a efekt był spektakularny.

21-krotny rekordzista Polski (sześciokrotny czempion na krajowym podwórku), podbój świata rozpoczął w 1971 roku, gdy wywalczył tytuł mistrza świata w Limie. Rok później, w Monachium, rozsiadł się na tronie igrzysk olimpijskich i ponownie mistrzostw globu, a w kolejnym (Hawana '73) na jego szyi zawisł brąz. Największe światowe sukcesy zwieńczył w 1975 roku, czyli dokładnie 50 lat temu. A dzisiaj polska potęga jest w ruinie.

W swoim królestwie, czyli w dywizji muszej (kat. do 52kg), Smalcerz dał prawdziwy popis w sercu ówczesnego Związku Radzieckiego, a więc w Moskwie. Okoliczności oraz fakt, kogo nasz as pokonał w rozgrywce o najcenniejszy medal sprawiły, że jest to wynik absolutnie szczególny w jego karierze.

Mistrz zabrał tajemnicę do grobu. "Spadłoby w Polsce wiele pomników"

To jeden z tych przykładów, gdy ranga imprezy nie ma zero-jedynkowego odzwierciedlenia w hierarchii samego sportowca. Bo, na pierwszy rzut oka, najwyżej powinien cenić sobie złoto olimpijskie z Monachium, jednak jest zupełnie inaczej, o czym nestor polskiego sportu opowiedział w rozmowie z przegladsportowy.onet.pl. Jego odpowiedź sprokurowało następujące pytanie w kontekście igrzysk: "Ten sukces to najbardziej pamiętny moment w pana karierze?".

Chyba jednak wybrałbym rok 1975. Wtedy, po fascynującym boju, pokonałem w ZSRR tamtejszego bohatera Aleksandra Woronina, który przecież był rekordzistą świata. Zdobyłem złoty medal na Łużnikach. Niech pan sobie wyobrazi, że mieszkańcy Moskwy musieli wstawać i bić brawo naszym zawodnikom. To było coś! - wspomina po latach nasz były wspaniały sztangista, a następnie wzięty trener i mentor tego sportu.

---

Jednak, żeby nie było, na temat wydarzeń z Monachium także ma do opowiedzenia ciekawe wspomnienia. Za naszą zachodnią granicą, o czym z kolei opowiada w dodatku "Historia" do "Przeglądu Sportowego", wzruszające były okoliczności, związane z II wojną światową. "Mój ojciec był wywieziony na przymusowe roboty. Nasz naród wiele wycierpiał przez Niemców i wciąż, w tamtym okresie, mieliśmy do nich sporo pretensji" - opowiada.

Tym bardziej ścisnęło go za serce, gdy Mazurka Dąbrowskiego odegrała mu orkiestra Bundeswehry. - Kiedy stałem na najwyższym stopniu podium, całe dotychczasowe życie przeleciało mi przed oczami. (...) Byłem dumny, że zmusiłem niemiecką orkiestrę wojskową do grania polskiego hymnu - odparł Smalcerz.