Ten puchar nie był super

Przerzucano się kolejnymi terminami rozegrania Superpucharu Polski jak gorącym kartoflem. Czekaliśmy i czekaliśmy - aż w końcu się okazało, że nie bardzo jest na co czekać. I nie bardzo ma kto czekać.

Przed stadionem długa kolejka. Ale nie po bilety - a po ich wydruk, bo organizacja zatrzymała się w ubiegłym wieku i nie potrafi przeskoczyć tak prostego tematu, jak skan biletu z telefonu.

W środku Narodowego tylko kibice Wisły - a przez to nie było tych Jagiellonii. Ci pierwsi sami naturalnie nie wypełnili 55-tysięcznego, oddalonego 300 kilometrów od Krakowa obiektu. Szacunek dla tych, którzy ten dystans za swoją drużyną przejechali w samym środku tygodnia. Na mecz o trofeum, które trudno w kraju nad, nomen omen, Wisłą nazwać prestiżowym.

Sam grałem na trybunach w jeszcze większym stopniu opustoszałych. Wtedy miał być dwumecz Legii ze Śląskiem, z którym świętowałem mistrzostwo Polski. Koniec końców, zagraliśmy jeden mecz. W Warszawie przy Łazienkowskiej - ale jako... gospodarz. Fani "Wojskowych" zbojkotowali to starcie, trudno im się było zresztą dziwić, a my podnieśliśmy ten puchar niemal bez świadków.

Ale przecież głupio było i wcześniej, i później. To przy okazji spotkania rangi Superpucharu Joanna Mucha zadała legendarne pytanie: kto wybrał drużyny do tego meczu? Ostatecznie w sumie nikt, bo go nie rozegrano. Jak zresztą aż pięć razy w XXI wieku. Tak było, gdy Legia z Wisłą miała grać o ten tytuł w Suwałkach. Te same zespoły zagrały natomiast kilka lat później w Ostrowcu Świętokrzyskim. Pamiętam też mecz Wisły z Polonią w Starachowicach.

Lato otwarcie o porażce Kuleszy. Zdradza możliwy powód, tak wyglądają kulisy

Łukasz Gikiewicz: Ze słowem "super" ten puchar nie miał nic wspólnego

Rekord świata pobiliśmy rzutami karnymi po meczu ligowym. Lech zremisował 2:2 z Wisłą, a że miał to być jednocześnie mecz Ekstraklasy i Superpuchar, to zarządzono serię "jedenastek" po upływie 90 minut. Nie żartuję.

Był też taki rok, gdzie zdobywcy Pucharu Polski nie chciało się w nim grać. Mowa o Dyskobolii Groclinie Grodzisk Wielkopolski rządzonej wtedy przez Zbigniewa Drzymałę. Tej, która miała na stadionie wielki napis "MISTRZ POLSKI", a małymi literkami linijkę wyżej: "wice". Niewielka różnica. Nie chciała grać ani ona, ani finalista tamtej edycji, więc wyszedł triumfator Pucharu Ekstraklasy. Co miało i tak więcej sensu niż wszyscy zwycięzcy superpucharu, którzy ani wygrali ani ligi, ani pucharu. Ale takie rzeczy dzieją się akurat nie tylko w Polsce.

Przykro się oglądało mecz fajny na papierze, a taki zlekceważony w rzeczywistości. Nie zdziwiłbym się po publikacji wyników oglądalności, gdyby więcej kibiców zdecydowało się oglądać Roberta Lewandowskiego siedzącego na ławce w Madrycie niż mecz w teorii rozstrzygający, kto w tym sezonie rządził w Polsce.

Ze słowem "super" ten puchar nie miał na Stadionie Narodowym nic wspólnego. W wielu poprzednich edycjach też. Trzeba zrobić z tym porządek.