Strzelił bramkę na Wembley, która dała historyczny sukces i stał się legendą piłki

Jan Domarski urodził się 28 października 1946 roku w Drabiniance. Pierwszą drużyną piłkarską, z którą miał styczność (w kontekście quasi-zawodowym), była Stal Rzeszów, do której dostał się w wieku 14 lat. Tam uczył się ligowej piłki nożnej. Był rekordzistą tego klubu (w pierwszym poziomie ligowym) w liczbie meczów (205) oraz liczbie strzelonych goli (55). Można powiedzieć, że właśnie Stal Rzeszów wykształciła go na pełnoprawnego zawodnika. Opuścił ją dopiero w wieku 26 lat, odchodząc do Stali Mielec. Wtedy zaczęła się jego profesjonalna kariera jako piłkarza.

Przyszła, naszła, zeszła i weszła. Jak padł gol na Wembley?

Sezon 1972/1973 był bardzo dobry dla klubu Stal Mielec. Domarski pomógł swojej drużynie wywalczyć wtedy Mistrzostwo Polski. Równolegle zaczęła się kariera reprezentacyjna młodego piłkarza. W październiku 1973 roku zdobył gola w 57 minucie ważnego meczu Anglia-Polska, na stadionie Wembley w Londynie - to on przesądził o tym, że reprezentacja Polski awansowała do Mistrzostw Świata w Niemczech. Warto też dodać, że ów gol trafił na listę 50 najważniejszych bramek w historii piłki nożnej sporządzoną przez dziennik "The Times". Jest też uważany za najważniejszy gol w historii polskiej piłki nożnej. Dzięki niemu Domarski również "awansował".

Został środkowym napastnikiem w reprezentacji Polski (po kontuzji Włodzimierza Lubańskiego - wieloletniego idola w drużynie). W 1974 roku Domarski nie grał już zatem w podstawowej jedenastce - był zmiennikiem Andrzeja Szarmacha. Grał w pierwszym składzie podczas słynnego, wyjątkowego "meczu na wodzie" między reprezentacją Polski a reprezentacją Republiki Federalnej Niemiec (RFN). Nazwa wzięła się z warunków, jakie panowały podczas spotkania - w dniu meczu we Frankfurcie nad Menem w godzinach południowych przeszedł deszcz nawalny, a pogoda nie ulegała zmianie. Mimo działań służb porządkowych i straży pożarnej w celu wyczyszczenia i osuszenia murawy boiska, nic nie przyniosło skutku. Mecz między Polską a RFN odbył się zatem w koszmarnych warunkach. Piłkarze obu reprezentacji dali sobie jednak jakoś radę, wygrał RFN. "Mecz na wodzie" był ostatnim meczem Domarskiego w jego karierze reprezentacyjnej. Ogólnie w kadrze narodowej rozegrał 17 meczów i zdobył 2 gole.

Jeśli chodzi o rozgrywki ligowe w Polsce, wraz ze Stalą Mielec zawodnik zdobył kolejne Mistrzostwo Polski w 1976 roku. Mimo sukcesów postanowił odejść z drużyny. W sierpniu 1976 roku odbyło się uroczyste pożegnanie Domarskiego jako zawodnika mieleckiej drużyny. Potem rozpoczął on krótką karierę zagraniczną. Grał we francuskim Nimesie Olympique (1976-1978). Szybko wrócił na łono ojczyzny - najpierw do Stali Rzeszów (1978-1979), potem do Resovii Rzeszów (1979-1981), a na końcu do SAC Wisły Chicago (1985-1986). Oficjalnie zakończył swoją karierę piłkarską w 1986 roku.

Nie porzucił jednak na zawsze piłki nożnej. Został trenerem piłkarskim. W sezonie II ligi 1984/1985 był drugim trenerem Resovii. Potem wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Od października 1999 roku, po powrocie do Polski, trenował Stal Sanok w rundzie jesiennej sezonu 1992/1993 III ligi. Był także szkoleniowcem pomniejszego zespołu z V ligi grupy dębickiej Wisłok Wiśniowa, a także Kotwicy Korczyna z krośnieńskiej klasy okręgowej.

W przypadku Jana Domarskiego najczęściej - w kontekście sukcesów - mówi się o pamiętnym golu podczas meczu Polska-Anglia z 1973 roku na stadionie w Wembley. Nie znaczy to jednak, że piłkarz nie miał innych osiągnięć. Ważne są także jego dokonania w Stali Rzeszów. Szczególnie dobry był sezon 1966/1967, kiedy to zawodnik podkarpackiej drużyny strzelił aż 10 bramek. Powtórzył to osiągnięcie w sezonie 1969/1970. To jednak nie wszystko. Dzięki niemu klub Stal Mielec znacznie się rozwinął. Strzelił 5 bramek dla swojej drużyny w debiutanckim sezonie 1972/1973.

W sezonie 1975/1976 Domarski zdobył w mistrzowskim sezonie aż 10 bramek - w połączeniu z golami Grzegorza Laty zwycięstwo było na wyciągnięcie dłoni.

Kluczowe dla Domarskiego stały się występy w reprezentacji Polski. Poza golem na Wembley bardzo ważna jest jego pierwsza bramka - w wygranym meczu z Walią, w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata.

Bez wahania można uznać, że Jan Domarski jest jednym z najwybitniejszych piłkarzy pochodzących z Podkarpacia.

Liga Narodów. Jan Domarski: Wróciliśmy trochę do równowagi

Jan Domarski jest od lat w szczęśliwym małżeństwie. Jego syn, Rafał, próbował swoich sił jako piłkarz (pokładano w nim wielkie nadzieje - i słusznie), jednak porzucił tę profesję z powodu licznych kontuzji w wieku 24 lat.

Jan Domarski próbował swoich sił w polityce. Należy do Prawicy Rzeczypospolitej. W 2010 kandydował do rady Rzeszowa z listy komitetu Nasz Dom-Rzeszów - jednak bez powodzenia. Podobnie sytuacja wyglądała z jego kandydaturą do sejmiku województwa podkarpackiego z listy PiS - nie uzyskał mandatu.

● Postać Jana Domarskiego pojawia się w kulturze masowej. W filmie "Wesele" z 2004 roku w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego jeden z bohaterów, Mundek, prezentuje na sobie koszulkę reprezentacji Polski z numerem 10. Twierdzi, że jest to strój, w którym Domarski zdobył pamiętnego gola z 1973 roku na stadionie Wembley.

● Janie Domarskim został również nakręcony reportaż telewizyjny (w reżyserii Wiesława Syzdeka) o nazwie "Złota Bramka".

● Jan Domarski w 2004 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Nie da się ukryć, że gol z 1973 roku na stadionie Wembley był najważniejszym w życiu Jana Domarskiego. Zawodnik lubi wspominać i opowiadać o tym wydarzeniu - oczywiście z umiarem. O swoim życiu po tym golu mówi tak:

Skłamałbym, gdybym powiedział, że sława zaczęła mi przeszkadzać. Byłem dumny z tego gola, że się udało, że awansowaliśmy na mundial. Ciągle się zdarza, że ktoś mnie rozpoznaje, uśmiechnie się, uściśnie dłoń, poprosi o wspólne zdjęcie. To jest bardzo przyjemne, bo przypomina, że coś w tej karierze ważnego dla polskich kibiców zrobiłem.

---