Były piłkarz, trener i dyrektor sportowy, która miał kompletną karierę w piłce

Stefan Majewski urodził się w 1956 roku w Bydgoszczy. Swój sen o piłkarskiej karierze przyszły obrońca zaczął spełniać już w 1972 roku, kiedy przystąpił do drużyny Gwiazda Bydgoszcz. Jego drugim juniorskim klubem był Chemik Bydgoszcz. Całe swoje dzieciństwo i młodość zawdzięcza zatem rodzinnej Bydgoszczy. To tutaj się wychowywał i tutaj stawiał swoje pierwsze kroki w piłce nożnej. To również w Bydgoszczy poznał Zbigniewa Bońka, z którym przyjaźnił się również w dorosłym życiu.

Stefan Majewski: To nie był najlepszy występ naszej defensywy

Stefan Majewski to postać niejednorodna. Jedni go kochają, inni uważają za postać bardzo kontrowersyjną. Wszystko za sprawą wysokich wymagań, które jako trener stawiał piłkarzom. Sam starał się na boisku dawać z siebie wszystko, aby być przede wszystkim zadowolonym z własnej gry.

Kariera seniorska Stefana Majewskiego rozpoczęła się w 1977 roku, kiedy trafił do klubu Zawisza Bydgoszcz. Piłkarz wraz z drużyną awansował do pierwszej ligi, po czym przeszedł do klubu Legia Warszawa. W Warszawie dwukrotnie zdobył Puchar Polski, a w roku 1984 zakończył swoją przygodę z polskimi klubami, przeprowadzając się do Niemiec. Występował kolejno w barwach takich klubów jak FC Kaiserslautern (1984-1987), Arminia Bielefeld (1987-1988), Freiburger FC (1989-1993). Występy w niemieckiej lidze przerwane zostały czasową przeprowadzką na Cypr i grą w klubie Apollon Limassol (1989-1990).

Znany z reprezentacyjnych występów, Stefan Majewski swoją karierę dla polskiej drużyny rozpoczął w 1978 roku. W debiutanckim meczu strzelił zwycięskiego gola. Występował z kadrą na historycznych dla Polski Mistrzostwach Świata 1982, podczas których w meczu o trzecie miejsce strzelił jedną z trzech bramek. Karierę reprezentacyjną zakończył w 1986 roku, zaraz po Mistrzostwach Świata w Meksyku, na których również wystąpił.

Stefan Majewski po zakończonej aktywnej karierze sportowca, nie pozostał obojętny wobec piłki nożnej. Swoje doświadczenie, ale i umiejętności wykorzystał w pracy trenera. Piłkarz ukończył Wyższą Szkołę Sportową w Kolonii. Wiedza, jaką udało mu się zdobyć, była szeroko wykorzystywana w jego pracy. Zasłynął jako trener, który ceni sobie techniczne smaczki i strategiczne rozwiązania. Nie zawsze jednak był słuchany przez swoich podopiecznych.

W karierze trenerskiej zapisał się na kartach historii klubów Polonia Warszawa, FC Kaiserslautern, Amica Wronki, Zagłębie Lubin, Świt Nowy Dwór Mazowiecki, Widzew Łódź, Cracovia. Były piłkarz pracował również z polską reprezentacją. W 2002 roku asystował Zbigniewowi Bońkowi przy prowadzeniu drużyny. W 2009 roku trenował reprezentację Polski do 23 lat, przejmując jednocześnie na okres tymczasowy obowiązki trenera kadry narodowej.

Do 2021 roku Majewski pełnił również rolę dyrektora sportowego PZPN, a następnie powrócił do Krakowa i objął miejsce dyrektora sportowego Cracovii.

Sukcesy w reprezentacji:

● trzecie miejsce na Mistrzostwach Świata w 1982 roku

Sukcesy klubowe Stefana Majewskiego:

● Puchar Polski: 1980 r., 1981 r.,

● Puchar Polski w roli trenera z Amicą Wronki: 1999 r., 2000 r.,

● Superpuchar Polski w roli trenera z Amicą Wronki: 1999 r.

Kluczowa decyzja w PZPN. Ważna postać traci pracę

Stefan Majewski zawsze strzegł swojego życia prywatnego. Ożenił się i doczekał dzieci oraz wnuków. Bliscy współpracownicy byłego piłkarza i trenera różnie wypowiadali się o pracy z Majewskim. Z jednej strony cenili sobie jego wiedzę, umiejętności i możliwość zamiany kilku zdań nie tylko na tematy ściśle piłkarskie. Z drugiej zaś Majewski budził skrajne emocje, gdy stał mocno przy swojej racji i bronił jej za wszelką cenę.

● Zawodnicy współpracujący ze Stefanem Majewskim podkreślali, że niemal w każdym klubie dochodziło do konfliktów między trenerem a piłkarzami. Ci zrzucali winę na wymagający charakter trenera, cięty język i niektóre absurdalne decyzje, przez które piłkarze mieli trenować ponad własne możliwości.

● Stefan Majewski znany jest ze swojego zamiłowania do gadżetów, ale również do antyków. Kolekcjonuje sprzęty i akcesoria, które mają duszę i niezwykłą historię.

● "Nigdy nie nauczysz tego, czego sam nie wiesz."

● "Ja nigdy siebie nie określam. Przede wszystkim ja uważam, że my jesteśmy nauczycielami i naszym zadaniem jest zawodników nauczyć. To jest pierwsze i zasadnicze zadanie w naszej pracy. Bo trenować to może każdy."

Jestem zawodowcem. Byłem jako zawodnik, jestem jako trener. Jeżeli z kimś się umawiam na coś, to staram się to wypełnić do końca. Natomiast nie jest to łatwa praca i zdarzają się błędy. Ja również je robię.

---

● "Jestem osobą wymagającą, ale nie gwałtowną. Nie ma ze mną problemu, jeśli zawodnicy akceptują moje metody i pomysły."

● "Nie można powiedzieć inaczej - nazwisko Kazimierza Górskiego mówi wszystko. Znałem go bardzo dobrze, to był wspaniały człowiek. Pamiętam taką historię: mieliśmy wyjazd na mecz do Chorzowa. Zawsze podczas treningu moja żona chodziła na spacery z dziećmi do Łazienek i przychodziła potem do mnie. Akurat wsiadaliśmy już do autokaru, gdy córka chciała się ze mną pożegnać. Rozpłakała się, nie chcąc mnie puścić. I przychodzi wtedy trener Górski i mówi: Niech to dziecko nie płacze, weź ją z sobą! Jak to mam ją wziąć? - zdziwiłem się. Oddałem ją żonie. Potem poszedłem do autokaru i... widzę Majkę. Miała wtedy 3 latka i pojechała! Moja żona chciała też jej towarzyszyć, ale trzeba było jej wytłumaczyć, że nie może. Dała tylko rzeczy dla dziecka i zostawiła córkę ze mną. Ilona Buncol na czas meczu zaopiekowała się Majką. Nie wiem, czy ja jako trener, pozwoliłbym któremuś zawodnikowi na to. Ale pan Kaziu pozwolił."