Jest jedną z trzech tenisistek w historii, które dokonały tego, obok Czeszki mającej amerykańskie obywatelstwo Martiny Navratilovej i Australijki Margaret Court Smith. Hart rozpoczynała treningi w wieku sześciu lat, a sport miał być w jej przypadku jedną z form terapii przeciwko wirusowi polio. Choroba ta pozostawiła trwałe uszkodzenie prawej nogi i lekarze rozważali nawet w pewnym momencie amputację. Wygrała indywidualnie dwa razy US Open (1954 i 1955) i French Open (1950 i 1952) oraz raz na trawiastych kortach Wimbledonu (1951) i w Australian Open (1949). Została wprowadzona do Galerii Sław Tenisa w Newport w 1969 roku.