Euro 2020. Jedenastka największych przegranych fazy grupowej

2 / 11

Bartosz Bereszyński (Polska). Trudno nazwać rozczarowaniem postawę zawodnika, który budził obawy jeszcze przed startem turnieju. Jak się szybko okazało, były to obawy z gruntu uzasadnione. W każdym z trzech meczów grupowych pierwszą bramkę zawsze traciliśmy po akcji, w której podwórkowy błąd popełniał Bereszyński. Już tylko ten fakt czyni z niego największego sabotażystę w ekipie „Biało-Czerwonych”.

3 / 11

Milan Szkriniar (Słowacja). „To jest gość! Nie dość, że broni, to jeszcze strzela” - tak myśleliśmy o nim, gdy w St. Petersburgu zdobył zwycięską bramkę w meczu z Polską. Mogło się wtedy wydawać, że mistrz Włoch z ostatniego sezonu wykonał pierwszy krok w stronę jedenastki turnieju. Tymczasem dwa kolejne spotkania Słowacy przegrali, żegnając się z imprezą okrutnym łomotem 0-5 zebranym od Hiszpanii. Żadna inna ekipa jak na razie nie doznała większego blamażu w Euro 2020. Obecnością w naszej drużynie przegranych Szkriniar nie do końca płaci za swoje grzechy. Trafia do tego niechlubnego grona jako lider i dyrygent skompromitowanej formacji obronnej.

4 / 11

Andrew Robertson (Szkocja). Kapitan reprezentacji Szkocji - mimo że nominalnie lewy defensor - ma coś wspólnego z Robertem Lewandowskim… z poprzednich turniejów mistrzowskich. Mianowicie w klubie i reprezentacji to zupełnie inny zawodnik. Podczas gdy w Liverpoolu jest jednym z filarów zespołu, w kadrze pogrąża się w bezsilności, miotając się w towarzystwie mniej efektywnych kolegów. W finałach Euro 2020 był cieniem samego siebie.

5 / 11

Hakan Calhanoglu (Turcja). To on powinien otwierać rejestr niewypałów. Miał być najjaśniejszą postacią drugiej linii reprezentacji Turcji, wodzirejem i moderatorem poczynań. Tymczasem zawiódł doszczętnie. Liczba strat, niedokładnych podań, złych decyzji i zepsutych przez niego akcji wręcz biła po oczach. Gdyby nie „nazwisko” i bogate CV, pewnie nie podniósłby się z ławki rezerwowych już po premierowym występie. Paradoksalnie jeszcze w trakcie turnieju ogłoszono, że przenosi się z AC Milan do Interu Mediolan, sposobiącego się do gry w Lidze Mistrzów. Czy doszłoby do tej przeprowadzki, gdyby nie fakt, że za ten transfer nie trzeba było zapłacić lokalnemu rywalowi choćby centa?

6 / 11

Grzegorz Krychowiak (Polska). Podobnie jak w przypadku Bereszyńskiego – nie wypada twierdzić, że nie spełnił oczekiwań. Po jego postawie nie spodziewaliśmy się zbyt wiele. W zasadzie potwierdził jedynie obawy – był wolny, ociężały, mało zwrotny i stwarzał zagrożenie głównie dla swojego zespołu. Jako jedyny uczestnik turnieju zobaczył cztery kartki w fazie grupowej: trzy żółte i (w konsekwencji) czerwoną. To ten sam człowiek, który parę tygodni temu oznajmił, że jest lepszym piłkarzem niż pięć lat wcześniej.

7 / 11

Aleksandr Gołowin (Rosja). Miał być niekwestionowanym liderem „Sbornej”, a okazał się zwykłym szeregowcem. Nie zrobił nic, by przynajmniej zasygnalizować, że ma zadatki na postać pierwszoplanową. Jego wysiłki w środku pola przynosiły jałowy skutek i nijak nie przekładały się na boiskowe profity. W 2018 roku został kupiony przez AS Monaco za 30 mln euro. Prognozowano, że po tegorocznych mistrzostwach Europu zmieni klub na silniejszy. Podobno jeszcze wiosną dopytywali o niego szefowie PSG i Barcelony. Nawet jeśli tak rzeczywiście było, można już o tym zapomnieć.

8 / 11

Marek Hamszik (Słowacja). Przed meczem z Polską powiedział na konferencji prasowej, że Słowacja może dokonać w Euro 2020 czegoś, czego nikt się nie spodziewa. Raczej nie miał na myśli pogromu w meczu z Hiszpanią. Dzisiaj w turnieju Hamszika już nie ma i niewiele wspomnień po nim zostaje. A chodzi przecież o gwiazdę i kapitana kadry, ośmiokrotnie wybieranego w ojczyźnie piłkarzem roku. Kiedy wszyscy myśleli, że trafi z Napoli do jednego z najlepszych klubów Europy, on przed dwoma laty przeniósł się do Chin. W marcu tego roku podpisał krótki kontrakt z IFK Goeteborg tylko po to, żeby solidnie potrenować przed ME. Nie na wiele się to jednak zdało.

9 / 11

Teemu Pukki (Finlandia). Czy ktoś jeszcze pamięta, że w eliminacjach do turnieju finałowego okazał się trzecim strzelcem Europy? Nikt nie oczekiwał od niego, że w starciu z czołowymi ekipami kontynentu będzie równie skuteczny, ale cała Finlandia wierzyła w niego bardzo mocno. A wiarę tę podsycało 26 bramek zdobytych w ostatnim sezonie dla Norwich City. Pukki nie spełnił jednak pokładanych w nim nadziei. W Euro 2020 zaliczył trzy występy. Dorobek? Zero goli, zero asyst i ledwie dwa oddane strzały.

10 / 11

Artiom Dziuba (Rosja). Dwa sezony kończył w koronie króla strzelców rosyjskiej ekstraklasy, w ostatnim cyklu zdobywając aż 29 bramek. Postrachem bramkarzy miał być również w tegorocznych ME. Brał wprawdzie udział w obu bramkowych akcjach Rosjan, ale gol z rzutu karnego i asysta to zbyt skromny dorobek, by uznać występ kapitana reprezentacji Rosji choćby za poprawny. Na ostatnim mundialu zanotował trzy trafienia i dwie asysty. Regres niezaprzeczalny.

11 / 11

Burak Yilmaz (Turcja). Z 16 zdobytymi golami był najlepszym strzelcem rewelacyjnej ekipy Lille, która w sezonie 2020/21 niespodziewanie sięgnęła po mistrzostwo Francji. W nagrodę został nominowany do tytułu piłkarza sezonu - obok takich postaci jak Neymar, Memphis Depay, Kylian Mbappe i Wissam Ben Yedder. Z kolei brytyjski Sky Sports przyznawał mu przed startem Euro 2020 większe szanse na miano najlepszego snajpera turnieju niż Robertowi Lewandowskiemu. Prognozy okazały się całkowicie chybione. Blisko 36-letni kapitan reprezentacji Turcji nie rzucił na kolana żadnego bramkarza i pożegnał się z ME bez choćby jednego „skalpu” za pasem.