Będą nimi zwycięzcy półfinałowych turniejów eliminacyjnych: Australia i Szwecja oraz Dania i Anglia, które uzyskały awans w turnieju barażowym. Zawody zapowiadają się niezwykle frapująco. Po raz kolejny wzorem ubiegłych lat nie ma zdecydowanego faworyta. Obrońców mistrzowskiego tytułu Polaków nie zobaczymy w finale. To pierwszy taki przypadek od 1980 roku gdy na torze we Wrocławiu zabrakło Nowej Zelandii. Początek Mistrzostwa w oficjalnym kalendarzu międzynarodowej federacji motocyklowej (FIM) zatwierdzono podczas corocznego kongresu w 1959 roku w Barcelonie. Oficjalne mistrzostwa poprzedził czwórmecz o Puchar Europy rozegrany w niemieckim Oberhausen. Triumfowali Szwedzi - 40 punktów przed RFN - 26, Anglią - 25 i Norwegią - 4. Polacy ze względu na problemy z uzgodnieniem terminu w zawodach nie wystąpili. Pierwszym mistrzem została Szwecja gromiąc przeciwników na torze w Goeteborgu. Historyczną drużynę tworzyli: Ove Fundin, Olle Nygren, Rune Sormander i Bjoern Knutsson. Pomysłodawcą idei walki o mistrzostwo świata w drużynie był polski tygodnik motoryzacyjny "Motor". Redakcja ufundowała nagrodę główną - "Srebrną Wazę z okresu Stanisława Augusta". Zgodnie z przyjętą zasadą puchar na własność trafił w ręce Szwedów po trzech zwycięstwach pod rząd w latach 1962-64. Nie pozostało nic innego jak ufundować kolejną nagrodę. Tym razem trofeum był "Srebrny Puchar", który pochodził z czasów Księstwa Warszawskiego. Ponownie szybko znalazł właściciela, bowiem Anglicy okazali się bezkonkurencyjni w latach 1971-73. Na szczęcie dla redakcji brytyjska federacja zaproponowała aby puchar był przechodni. Dopiero po zwycięstwie ?Trzech Koron w 2000 roku puchar na stałe trafił do Szwedów. Od następnego sezonu kontynuatorem DMŚ stał się Drużynowy Puchar Świata i BSI (właściciel praw do przeprowadzania Pucharu Świata oraz Grand Prix ) ufundowało nową nagrodę ? "Ove Fundin Trophy". Statuetkę wykonała firma Asprey&Garrard. Trofeum ma 60 cm wysokości i wykonane zostało ze srebra i pozłacanych części. Szczyt zdobi autentyczna zębatka używana w motocyklach żużlowych. Ove Fundin ? Pięciokrotny mistrz świata (56,60,61, 63, 67) "The Fox" (Lis) urodził się w szwedzkiej miejscowości Tranas w 1933 roku. Charakterystyczną sylwetkę rozpoznawali fani czarnego sportu na całym świecie. Wysoki, szczuły i ryżawy Szwed jest jednym z najlepszych żużlowców wszech czasów. Karierę zaczynał w Filbyternie Linkoeping. Dziewięciokrotny indywidualny mistrz Szwecji. Jest pierwszym zawodnikiem w historii, który z jazdy na żużlu zarobił milion funtów. Barwna i nietuzinkowa postać na torze i poza nim. Z drużyną Szwecji sięgał sześciokrotnie po tytuł drużynowego mistrza świata. Za swój największy sukces uważa brązowy medal na Wembley w 1962 roku. Ove przystąpił do obrony tytułu z kontuzjowaną nogą w gipsie. Podczas treningu i głównych zawodów poruszał się przy pomocy kul lekarskich. Imponował świetnym refleksem na stracie, wspaniałą taktyką i opanowaniem motocykla w każdych warunkach torowych. Ciekawostki: Tylko czternastu żużlowców zdobyło komplet w zawodach finałowych. Najczęściej czyste konto porażek zachowywał Anglik, Peter Collins. Wyczynu dokonał trzy razy z rzędu (1973-75). Dwukrotnie niepokonanym był Erik Gundersen (1983-83). Pozostali zawodnicy tej trudnej sztuki dokonywali po jednym razie. Są to: Olle Nygren (1960), Ove Fundin (1960) obaj Szwecja, Barry Briggs (1963), Ivan Mauger (1968), Ray Wilson (1971) - wszyscy w barwach Wielkiej Brytanii, John Louis (1974) - Anglia, Bruce Penhall (1980) - USA, Ole Olsen (1979), Bo Petersen (1984), Tommy Knudsen (1985) i Jan O. Pedersen (1991) - wszyscy Dania, Jason Crump (2001) Australia. Hans Nielsen (Dania) wywalczył komplet punktów w jednym z trzech turniejów finałowych w 1986 roku. W latach 1986-87 przeprowadzono trzy turnieje finałowe. W 1986 przydział medali rozstrzygnięto na torach w Goeteborgu, Bradford oraz Vojens. W następnym najlepsze czwórki zmierzyły się w Coventry, Frederici i Pradze. W 1967 roku po medal sięgnęła cała czwórka finalistów. Po szesnastu regulaminowych wyścigach ZSRR i Wielka Brytania zakończyły zawody z dorobkiem 19 pkt. Jednak nie przeprowadzono wyścigu dodatkowego i po brązowe medale sięgnęły dwie reprezentacje. Jedenaście razy gospodarze wykorzystali atut własnego toru. Najmniej gościnni są Polacy. Aż czterokrotnie nie pozostawili złudzeń rywalom. Trzykrotnie dokonały tego ekipy Wielkiej Brytanii i Danii, a raz w 1967 roku dokonali tego Szwedzi. W latach 1994-1998 drużyny rywalizowały wg formatu poprzednich mistrzostw świata par. Drużynę stanowiła podstawowa dwójka plus jeden rezerwowy. Angielskie miasto Reading będzie po raz pierwszy gospodarzem najlepszych drużyn świata. Rekordzistą jest Wrocław, który siedmiokrotnie organizował finał. W Londynie rozegrano sześć mistrzowskich turniejów jednak na dwóch różnych stadionach: White City i Wembley - po trzy razy. W duńskim miasteczku Vojens rozdano medale pięciokrotnie. W sumie 29. miast gościło najlepsze reprezentacje żużlowe. Miejsce: Reading Stadium,Długość toru: 307 mRekord toru: Per Jonsson 58,1 s. Ustanowiony 12.10.1987. Uczestnicy: Anglia: Wyspiarze przechodzą w ostatniej dekadzie wyraźny kryzys. Ostatni tytuł wywalczyli na własnym torze w Bradford w 1989 gdzie w tragiczny sposób zakończył karierę Erik Gundersen. Po odejściu starej gwardii próżno wypatrywać godnych następców. Talenty Lee Richardsona (mistrz świata juniorów 99) i Scotta Nichollsa nie realizują się na miarę oczekiwań brytyjskich fanów. Nowymi twarzami w tegorocznych mistrzostwach są Chris Harris i Simon Stead. Skład uzupełnia ostatni angielski mistrz świata, doświadczony Mark Loram. Australia Australijczycy po wielu latach doczekali się złotej generacji, która trzykrotnie sięgała po złoto. Kręgosłup drużyny niezmiennie od kilku sezonów tworzy Leigh Adams i Jason Crump. Na bezbłędną postawę tej dwójki liczą sympatycy "Kangurów". Jeśli poziomem do liderów dopasują się powracający Todd Wiltshire i Ryan Sullivan, Aussies mogą liczyć na zwycięstwo. Dania Spadkobiercy sukcesów Ole Olsena nieprzerwanie od czterech sezonów nie schodzą z mistrzowskiego podium. Nie mogą jednak sięgnąć po krążek z najcenniejszego kruszcu. Liderem jest były mistrz świata Nicki Pedersen. Wtóruje mu będący w świetnej formie Hans Andersen, który zluzował Nickiego na funkcji kapitana zespołu. Kameleonową formę wykazuje pozostała trójka: Bjarne Pedersen, Niels Iversen i Charlie Gjedde. Siłą Duńczyków jest wyrównany skład i zgrany zespół. Szwecja Trzy lata temu Szwedzi niespodziewanie okazali się najlepsi występując bez Tonego Rickardssona. W tym sezonie historia powtórzyła się i kontuzjowany Tony został w domu. Zdeterminowani koledzy wygrali eliminację w Malili. Na pierwszoplanową postać wyrósł Andreas Jonsson. Szwedzka drużyna jest mieszanką rutyny i młodości. Obok doświadczonych Petera Karlssona i Mikalea Maksa w skaldzie są juniorzy Antonio Lindbeck i Fredrik Lindgren. Dania i Hans na czele W klasyfikacji medalowej wszech czasów fotel lidera obejmuje legendarny Hans Nielsen i jego Dania. Jest to wynik niezwykłej dominacji Duńczyków w latach 80-tych. Do nich należy rekord nieprzerwanych zwycięstw. Sześć razy pod rząd w sezonach 1983-88 nie było sposobu na podopiecznych Ole Olsena. Kolejne miejsca zajmują reprezentacje do których należały poprzednie dekady. Szwecja - lata 60-te i Anglia, która dominowała w latach 70-tych. Klasyfikacja indywidualna: 1. Hans Nielsen Dania 11 4 4 19 2. Tommy Knudsen Dania 8 2 2 12 3. Erik Gundersen Dania 7 2 1 10 4. Ove Fundin Szwecja 6 3 1 10 5. Peter Collins Anglia 5 3 - 8 6. Sam Ermolenko USA 4 3 5 12 7. Ivan Mauger N. Zelandia 4 2 1 7 8. Bjoern Knutsson Szwecja 4 2 1 7 9. Gote Nordin Szwecja 4 1 1 6 10. Rune Sormander Szwecja 4 1 - 5 11. Ray Wilson Anglia 4 1 - 5 12. Malcolm Simmons Anglia 4 1 - 5 13. Billy Hamill USA 4 - 4 8 14. Mikael Max Szwecja 4 - 2 6 15. Jan O. Pedersen Dania 4 - - 4 Klasyfikacja Drużynowa 1. Dania 11 5 7 23 2. Szwecja 10 9 9 28 3. Anglia 9 13 7 29 4. Polska 6 6 8 20 5. USA 5 4 7 16 6. Australia 4 1 - 5 7. Nowa Zelandia 1 - - 1 8. ZSRR/Rosja - 6 3 9 9. CSRS/Czechy - 2 3 5 10. RFN - - 2 2opracował Grzegorz Drozd