Obecnie w sprawie wyboru trenera polskich siatkarzy trwają negocjacje warunków umowy między federacją, a trzema kandydatami. Pan zakończył już ten etap? Ferdinando de Giorgi: Tą sprawą zajmuje się obecnie mój agent, ale nie uważam ewentualnej różnicy zdań dotyczącej szczegółów kontraktu za problem. Ważniejsze jest to, na kogo zdecyduje się Polski Związek Piłki Siatkowej. W tej chwili sam czekam na decyzję federacji. Jestem pewny, że co do reszty można znaleźć rozwiązanie. A co, jeśli rozbieżności będą duże? - Teraz sam nawet nie rozmawiam z PZPS, tylko ze swoim agentem, a on kontaktuje się z PZPS. Jestem pewien, że tak samo wygląda to w przypadku dwóch pozostałych kandydatów. Po to jest okres negocjacji, by rozstrzygać ewentualne różnice stanowisk. Z relacji mediów wynika, że ma pan też propozycję prowadzenia irańskiej kadry. Któraś z tych ofert jest dla pana ważniejsza? - Nie. Obie propozycje rozważam w takim samym stopniu. Na tę chwilę skupiam się jednak na swojej pracy w klubie. Najpierw pojawiła się okazja, by być trenerem Polaków i spełnić swoje pragnienie, a teraz jest inna opcja z Iranu. Myślę, że sprawa wyjaśni się w ciągu najbliższych dwóch tygodni. Styl pracy i życia w Polsce już pan zna. Na Bliskim Wschodzie pod względem kulturowym jest zupełnie inaczej niż w Europie. Będzie to miało znaczenie, gdyby okazało się, że dla obu federacji jest pan pierwszym wyborem? - Różnica na pewno jest, ale nie określiłbym jej jako aż tak bardzo znaczącą. Zdarzają się jakieś aluzje i żarty ze strony zawodników ZAKS-y dotyczące tego, że może pan już niedługo dla części z nich stać się także szkoleniowcem w drużynie narodowej? - Żarty na ten temat nam się zdarzają, ale... trwają maksymalnie 10 sekund. Potem wracamy do rozmów o naszym zespole i meczach. Zwłaszcza teraz jest trudny dla nas czas, bo gramy co trzy dni. Tym ważniejsze jest to, by być skupionym. Stąd wspomniane żarty trwają 10 sekund i tyle. PZPS chce podpisać z nowym trenerem siatkarzy kontrakt na cztery lata. Ma pan już w głowie dokładny plan, jak chce pracować z kadrą przez cały ten okres, czy jednak detale dotyczą tylko najbliższego sezonu? - Podczas spotkania z włodarzami związku rozmawialiśmy o całym tym okresie i pomysł na niego przedstawiłem w swoim programie. Oczywiście, chciałbym mieć możliwość pracy z "Biało-czerwonymi" właśnie do 2020 roku, ale zobaczymy. Z doświadczenia wiem, że wszystko może się zmienić w jednym momencie bardzo szybko. Nie biorę więc niczego za pewnik. Trzeba pracować z zaangażowaniem i po prostu robić swoje. Podczas meczów nie zachowuje się pan jak stereotypowy Włoch - nie widać gestykulacji i emocjonalnego przeżywania wymian. Stoi pan raczej spokojnie i na chłodno analizuje akcje... - Cóż, nie wszyscy włoscy trenerzy są wybuchowi i wymachują rękami podczas spotkania. Ważne jest, by dostosować się do sytuacji. Wychodzę z założenia, że mecz to moment, kiedy swoim zachowaniem muszę jak najbardziej pomóc zawodnikom. Muszę być więc skupiony i nie okazywać złości czy innych emocji. Ale - muszę przyznać - poza meczami, np. podczas treningów, wygląda to już inaczej. Zna pan zapewne dobrze dwóch pozostałych kandydatów na stanowisko szkoleniowca "Biało-czerwonych" - Mauro Berruto i Radostina Stojczewa. Jak można ich scharakteryzować? - To bardzo dobrzy fachowcy. Stojczew co prawda nie jest Włochem, ale pracował wiele lat w mojej ojczyźnie i osiągał dobre wyniki. Można więc powiedzieć, że o posadę trenera Polaków stara się praktycznie trzech trenerów z Italii. Eksperci powtarzają, że wszyscy trzej słyniecie z twardej ręki. Pana zdaniem styl prowadzenia drużyn jest u was podobny? - Nie. Uważam, że jesteśmy pod tym względem inni. Nieznacznie, ale inni. Nie powinno się oceniać tylko pod tym względem, czy ktoś jest wymagający czy nie. Trzeba spojrzeć na to szerzej. Od ponad roku pracuje pan w klubie z Kędzierzyna-Koźla. Jak pana znajomość języka polskiego? - Znam: "dzień dobry", "dobry wieczór", "dobranoc", "jedziemy do domu", "idziemy za piłką... always", "atakuj bardzo mocno". Mam w głowie całe słownictwo dotyczące spraw siatkarskich. Co do wyrażeń dotyczących innych spraw, to można powiedzieć, że znam polszczyznę "ciut-ciut". W sklepie czy restauracji nie mam jednak problemu. Mogę się dogadać za pomocą języka angielskiego.