- Dzieciństwo spędziłem w Bieżuniu. Wszystko toczyło się wokół boiska sportowego. W małej miejscowości było tylko to asfaltowe do piłki ręcznej i trawiaste do piłki nożnej. W młodości myślałem, że zostanę właśnie szczypiornistą. Do dzisiaj to moja ulubiona dyscyplina sportowa. Dla niej mógłbym nawet schudnąć - żartobliwie wspominał swoje dzieciństwo w wywiadzie dla Polskiego Radia. O zainteresowaniu rzutem dyskiem na poważnie zadecydował się jako 15-latek, kiedy wygrał zawody w rzucie dyskiem w Ciechanowie. Podczas rywalizacji z zwyciężył wtedy z wytrenowanymi zawodnikami. Wcześniej ćwiczył rzut dyskiem bardzo nieregularnie. W tym czasie ze sportem konkurowała inna pasja naszego mistrza – muzyka. Z orkiestrą miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej zwiedził całą Polskę. Zaczął uczęszczać do szkoły sportowej i jednocześnie intensywnie trenować lekkoatletykę. Do przełomowej decyzji w życiu namówił go pierwszy trener Bernard Jabłoński. - On miał wtedy 14-15 lat, ale już wiedział do czego zmierza. Sam mnie wyciągał na treningi. Prosił mnie, żebym dawał mu dysk do domu, choć nie bardzo chciałem, bo to jednak niebezpieczne - powiedział w wywiadzie dla RMF FM pierwszy szkoleniowiec Małachowskiego. W Ciechanowie pod skrzydła przejął go Witold Suski. Na pierwszym treningu ponoć cisnął dyskiem tak mocno, że wybił szybę w samochodzie nauczycielki matematyki. Później przyszły ciężkie chwile. W wieku 15 lat zmarł jego ojciec. Mama utrzymywała rodzinę pracując w sklepie. Z Ciechanowa przeniósł się do Warszawy do ośrodka AWF. Aby mieć pieniądze na życie pracował na bramce w uczelnianej dyskotece. W 2004 roku dostał powołanie do wojska i to ustabilizowało sytuację życiową Piotra Małachowskiego. Po zasadniczej służbie wojskowej zaproponowano mu etat w jednostce we Wrocławiu. Nasz dyskobol nie odtrącił wyciągniętej dłoni i zaczął bronić barw miejscowego WKS Śląsk. Efekty przyszły szybko. W 2005 roku został wicemistrzem Europy juniorów w Erfurcie. Po złoto sięgnął wtedy późniejszy wieloletni rywal Małachowskiego Niemiec Robert Harting. Do Pekinu nie jechał z nadziejami na medal, jednak wywalczył srebro rzucając 67,8 i wyprzedzając trzeciego Litwina Virgilijusa Aleknę o 3 cm. Złoto zgarnął Gerd Kanter z wynikiem 68,82 m. W Londynie niestety rywale byli zbyt mocni i Małachowski musiał zadowolić się piątym miejscem. Do Rio de Janeiro jechał po upragnione złoto. W finale prowadził do ostatniej serii i wydawało się, że w końcu spełni swoje marzenie. W ostatniej serii wyprzedził go jednak Niemiec Christoph Harting. Małachowski po raz drugi w karierze został wicemistrzem olimpijskim. Polski dyskobol potrafi także zatroszczyć się o los potrzebujących. W 2014 roku oddał na licytację trofeum zdobyte za zwycięstwo w cyklu Diamentowej Ligii. Zebrane pieniądze pomogły choremu na stwardnienie rozsiane byłemu szermierzowi Jackowi Gaworskiemu. Małachowski służy w randze plutonowego w Wojsku Polskim. Jako zawodowy wojskowy od 2005 roku przypisany jest do Śląskiego Okręgu Wojskowego. Trzy razy był dekorowany odznaczeniami państwowymi: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”. Żonaty z Katarzyną, a w 2013 roku na świat przyszedł ich syn Henryk. Piotr Małachowski - sylwetka Urodzony 7 czerwca 1983 roku w ŻurominieWzrost: 194 cmWaga: 122 kgNajwiększe sukcesy:Igrzyska olimpijskie: srebro (2012, 2016)Mistrzostwa świata: złoto (2015), srebro (2009, 2013)Mistrzostwa Europy: złoto (2010, 2016)