Koniec z szachami w meczach czołówki Ekstraklasy? Oby!

Analizując oba szlagierowe spotkania minionego weekendu najbardziej przekonująco wypadła Jagiellonia. Co prawda mecz z Rakowem zakończył się tylko remisem (2:2), ale to w tej drużynie widzę najwięcej jakości - zarówno w akcjach ofensywnych, jak i podczas bronienia własnej bramki. Mimo że w Rakowie widać już wyraźnie wpływ pracy Marka Papszuna - w organizacji, w determinacji, w intensywności - to wciąż szwankuje siła ofensywna. Trzeba to powiedzieć wprost - częstochowskiej drużynie brakuje jeszcze dawnej siły rażenia. 

Jeśli chodzi o ekipę Adriana Siemieńca, to cieszy jej stabilność. Mistrzowie Polski trzymają poziom z poprzedniego sezonu i występy w europejskich pucharach nie wyrządzają im żadnej szkody. To dowodzi, że walka na dwóch frontach nie powinna być żadnym alibi na ewentualny spadek jakości w meczach Ekstraklasy. Utarło się bowiem, zwłaszcza w naszym kraju, że tych dwóch rozgrywek nie da się pogodzić, tymczasem Jaga udowadnia, że to jest tylko jakiś mit. 

Legia przegrała wysoko z Lechem (2:5) nie dlatego, że trzy dni wcześniej grała z Dynamem Mińsk, ale ze względu na to, że trener Goncalo Feio na rywalizację w Poznaniu źle przygotował swój zespół. Mówiąc wprost: nie trafił ze składem i taktyką. Nie może być tak, że Legia w tak kluczowym spotkaniu musi polegać w defensywie tylko na obrońcach. A wyglądało to tak, jakby niektórzy zawodnicy środkowej linii (Ryoya Morishita, Bartosz Kapustka czy Kacper Chodynia) grali z przekonaniem, że odpowiadają tylko za atakowanie bramki rywala. 

Mecz ten pewnie będzie się jeszcze długo śnił bramkarzowi Gabrielowi Kobylakowi. Z jednej strony mógł spodziewać się większej asekuracji ze strony partnerów, ale z drugiej - tak częste wybijanie piłki przed siebie nie przystoi nawet rezerwowemu golkiperowi drużyny, która aspiruje do mistrzowskiego tytułu. 

Nie bez znaczenia był też fakt, że zespół, w tym jakże ważnym spotkaniu, musiał prowadzić asystent pierwszego trenera, Inaki Astiz, bo szef za karę musiał trzymać się z dala od swojej  ławki. Niestety, daje o sobie znać trudny charakter Portugalczyka. Trener, który przychodzi pracować w takim klubie, jak Legia, musi zdawać sobie sprawę, że liczy się każdy detal, że błędy nie są tak wybaczane, jak w niższych ligach.

Ogólnie, z satysfakcją mogę stwierdzić, że te dwa ekstraklasowe mecze miały swój poziom, zespoły chciały walczyć, brać losy spotkania w swojej ręce, a nie tylko liczyły na błąd rywali. Nie były to partie szachów, tylko dwa piłkarskie pojedynki na wysokim poziomie. A niestety, przyzwyczailiśmy się, że w ostatnim latach rywalizacja Lecha z Legią nie należała do najbardziej ekscytujących. Oby był to krok w dobrym kierunku!

Dariusz Dziekanowski