Podczas studiów na Uniwersytecie Północnej Karoliny w Chapel Hill wyróżniał się jako wszechstronny lekkoatleta. Biegał, skakał wzwyż i w dal, rokował szanse na dobre starty w dziesięcioboju. Skoncentrował się jednak na biegu na 110 metrów przez płotki. Mając 25 lat został w 1996 roku w Atlancie mistrzem olimpijskim. Był cztery razy mistrzem świata na otwartym stadionie na 110 m ppł (1995, 1997, 2001 i 2003) i trzy razy w hali na 60 m ppł (1995, 2003 i 2004). Jeszcze dwa lata temu w halowych mistrzostwach świata w Walencji był drugi.