Pułapka dla trenerów? Tam nie da się zdobywać trofeów!

Pogoń to przedziwny przypadek w uniwersum polskiej piłki nożnej. Zespół ma tradycje, solidne podstawy, często słyszy się o nim, że jest dobrze zarządzany, bez zarzutów funkcjonuje klubowa akademia. Od 75 lat (!) w Szczecinie nie wstawiono jednak do gabloty choćby jednego trofeum. "Portowcy" trzy razy zameldowali się w finale Pucharu Polski - trzy razy przegrali po 0:1. Dwukrotnie zdobyli też ligowe srebro, a trzykrotnie - brąz. Wygranej w finale i złota kibice wciąż się jednak nie doczekali. W Pogoni próbowano już wielu rozwiązań trenerskich, które miały dać upragniony sukces. W kwietniu 2015 roku do klubu przyszedł Czesław Michniewicz , który zapewnił drużynie byt w grupie mistrzowskiej, a w kolejnym sezonie rozbudził nadzieje na coś znacznie więcej. Pod jego wodzą idolem trybun został Łukasz Zwoliński , a Pogoń w pewnym momencie biła się o czołowe lokaty. Skończyło się na szóstym miejscu i odejściu Michniewicza w gęstej atmosferze. Trener zasugerował, że z tą drużyną nie jest w stanie skutecznie walczyć o puchary, prezes się obruszył i współpraca została zakończona. Kilka lat później Michniewicz trafił na najważniejszy stołek w kraju - objął r eprezentację Polski . Przykładów trenerów, którzy opuszczali Szczecin bez trofeum, a później odnosili sukces w innym miejscu, jest znacznie więcej. Właściwie począwszy od Michniewicza, można by tak powiedzieć o każdym kolejnym szkoleniowcu Pogoni. Pogoń Szczecin świetnie wybiera trenerów. I co z tego? Nie bądźmy gołosłowni. Po Michniewiczu stery w Grodzie Gryfa przejął Kazimierz Moskal . Od czasu do czasu "Portowcy" sprawiali wrażenie, że wiedzą, czym jest słynna krakowska piłka, ale zasadniczo rewelacji nie było. Siódme miejsce na koniec, porażka 0:4 w półfinałowym dwumeczu Pucharu Polski z Lechem Poznań i odejście trenera po jednym sezonie z powodów osobistych. Wymiernego sukcesu - brak. Dwa lata później Moskal poprowadził natomiast ŁKS do Ekstraklasy, a w tym roku powtórzył swój wyczyn, dodatkowo wygrywając Fortuna 1. Ligę. Kolejny przykład? Maciej Skorża . Zatrudnienie go ogłaszano w Szczecinie z pompą przy okazji poprzednich okrągłych urodzin klubu. Przejmował drużynę po okresie Moskala i miał zapewnić w krótkim czasie skok jakościowy. Jak się skończyło - nie trzeba nikomu na Pomorzu Zachodnim przypominać. W październiku został zwolniony, zostawiając szczecinian na ostatnim miejscu w tabeli. Zastanawiano się wówczas, czy Skorża - kolokwialnie rzecz ujmując - się skończył. Tymczasem niespełna pięć lat później pokazał, że Pogoń była wypadkiem przy pracy. W 2022 roku poprowadził Lecha do mistrzostwa, a w maju bieżącego roku wygrał z Urawa Red Diamonds Azjatycką Ligę Mistrzów. Ostatnim, który łapie się do naszego zestawienia, jest Kosta Runjaic . Niemcowi absolutnie nie można odmówić ogromnego wkładu w rozwój Pogoni, którą przejmował po fatalnym epizodzie Skorży i wprowadził do ligowej czołówki. Wymiernego sukcesu jednak za jego kadencji nie było. Dwa brązowe medale to wciąż nie trofeum, które mogłoby trafić do gabloty. W Pucharze Polski szło mu natomiast bardzo rozczarowująco - najdalej dotarł tylko do 1/8 finału. Tymczasem w swoim pierwszym sezonie w Legii od razu wygrał te rozgrywki, pokonując w finale Raków Częstochowa . Wniosek? Włodarze Pogoni Szczecin znakomicie dobierają trenerów, ale nie idą za tym wymierne sukcesy. Czy Jens Gustafsson przedłuży tę prawidłowość? Trzeba poczekać do kolejnego sezonu. Jakub Żelepień, Interia

Reklama