W 1936 roku organizację letnich igrzysk olimpijskich w 1940 roku przyznano Tokio. W ten sposób uhonorowano Daleki Wschód. W ciągu czterech lat sytuacja na świecie uległa jednak ogromnej zmianie. Kiedy wybuchła wojna chińsko-japońska w 1937 roku, Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl) zażądał informacji na temat zamiarów Japonii. Tamtejszy komitet olimpijski zwlekał jednak z odpowiedzią. W Japonii cały czas trwały jednak przygotowania do igrzysk. Babiarz zabrał głos ws. skandalu z Paryża. Nie hamował się. "To już zatrucie" Helsinki miały uratować igrzyska Rankiem 16 lipca 1938 roku, przed otrzymaniem telegramu z oficjalnym odwołaniem igrzysk od Komitetu Organizacyjnego w Tokio, prezes MKOl hrabia Henri de Baillet-Latour skontaktował się z fińskim członkiem MKOl Ernstem Krogiusem z prośbą o alternatywne plany dotyczące letnich igrzysk olimpijskich w 1940 roku. Trzy dni później, 19 lipca 1938 roku, Baillet-Latour oficjalnie zaproponował organizację igrzysk olimpijskich 1940 roku Helsinkom, które przegrały z Berlinem w 1932 roku i z Tokio w 1936 roku. Kilka dni później rząd fiński zaakceptował tę decyzję. W rezultacie szybko utworzony został Komitet Organizacyjny pod przewodnictwem członka MKOl Johana Wilhelma Rangella. Przygotowania, zgodnie z planami Erika von Frenckella, postępowały szybko. W Kaepylae zbudowano wioskę olimpijską, a Stadion Olimpijski był już ukończony. W budowie były także inne obiekty, takie jak stadion pływacki. Nawet po napaści Niemiec na Polskę, Międzynarodowy Komitet Olimpijski żywił nadzieję, że zawody uda się przeprowadzić. Polska walczyła, ale na Zachodzie Europy wojna toczyła się niemal wyłącznie na papierze. Zmienił zdanie, dopiero gdy III Rzesza zaatakowała Danię i Norwegię. Na 12 miesięcy przed terminem rozpoczęcia planowanych igrzysk w fińskiej stolicy podano szeroki skład reprezentacji Polski. Na liście Polskiego Komitetu Olimpijskiego (PKOl) figurowały personalia 76 kandydatów reprezentujących 15 dyscyplin. Między innymi lekkoatleci: Janusz Kusociński, Józef Noji, Kazimierz Kucharski, Roman Sienicki - biegacze; dziesięcioboista Witold Gierutto, oszczepnik Eugeniusz Lokajski, oszczepniczka Maria Kwaśniewska, dyskobolka Jadwiga Wajsówna; szermierze Bolesław Banaś i Roman Kantor; pięściarze: Józef Pisarski, Franciszek Szymura, Antoni Kolczyński, Czesław Cyraniak i Szapsel Rotholc; pływacy: Kazimierz Bocheński i Lejzor Szrajbman; wioślarze: Roger Verey, Ryszard Borzuchowski, Stanisław Kuryłłowicz, Jerzy Kepel; kolarze: Józef Kapiak, Bolesław Napierała i Roman Bukowski; zapaśnik Henryk Szlązak, strzelcy: Władysław Karaś i Wojciech Bursa; jeźdźcy: Zdzisław Kawecki, Tadeusz Sokołowski i Michał Gutowski, reprezentacje koszykarzy i piłkarzy. Ostatecznie igrzyska olimpijskie w Helsinkach w 1940 roku również doszły do skutku, bo Związek Radziecki zaatakował Finlandię 30 listopada 1939 roku. W ten sposób wybuchła Wojna Zimowa, która zakończyła się 13 marca 1940 roku. Po tym, jak Rzesza Niemiecka zajęła również Danię i Norwegię, Baillet-Latour oficjalnie odwołał igrzyska olimpijskie 1 maja 1940 roku. Od tych wydarzeń mija 85 lat. Igrzyska w Helsinkach miały się odbyć w dniach 20 lipca - 4 sierpnia 1940 roku. Igrzyska za drutami Zamiast igrzysk olimpijskich w Helsinkach były obozowe igrzyska, które odbyły się na przełomie sierpnia i września w Stalagu XIII A w Langwasser. Odbyły się one dzięki sanitariuszowi Rogerowi Virionowi, którego matka była Polką, a ojciec Francuzem, Nazwane zostały Międzynarodowymi Jenieckimi Igrzyskami Olimpijskimi. Uroczystość otwarcia igrzysk odbyła się w izolatce szpitala obozowego w obecności przedstawicieli wszystkie narodowości w obozie. Przysięgę olimpijską złożył Polak Jan Cioch, a otwarcia dokonał Anglik O'Brien, który był przewodniczącym komitetu organizacyjnego. W igrzyskach obozowych sukces odniósł Teodor Niewiadomski, który triumfował na dystansie 50 metrów "karną żabką". Kolejne obozowe igrzyska odbyły się cztery lata później. MKOl nigdy nie uznał ich za oficjalne.