Przed drugą wojną światową był piłkarzem lubelskiej Unii - wchodził w skład szerokiej kadry drużyny, która zdobyła mistrzostwo Polski juniorów. W latach 1940-1943 był jednym z głównych organizatorów i uczestników nielegalnych rozgrywek o mistrzostwo Lublina w piłce nożnej. Pierwszy mecz "Niezłomnych" odbył się 1 września 1940 roku w rocznicę hitlerowskiej napaści na Polskę gromadząc, mimo grożących restrykcji, blisko trzytysięczną publiczność. W sierpniu 1944 roku zaciągnął się do Wojska Polskiego dochodząc z I Armią WP aż do Odry. Po powrocie do Lublina trafił do Lublinianki. Przez wiele lat występował w barwach tego klubu, ponad pięćdziesięciokrotnie w reprezentacjach Lublina i Lubelszczyzny. Oprócz piłki nożnej grał w koszykówkę. Był także hokeistą powołanym do kadry narodowej, a z drużyną AZS Lublin zdobył akademickie mistrzostwo Polski. Czynną karierę zawodniczą zakończył w wieku 42 lat, po czym zajął się działalnością społeczną m.in. w Lubliniance i jako szkoleniowiec w Lubelskim Okręgowym Związku Piłki Nożnej. Był inicjatorem kilku spotkań "Niezłomnych" i aktywnym uczestnikiem kwest cmentarnych na rzecz odnowy zabytków.