W niedzielę podopieczne Jacka Nawrockiego pokonały w finale w Ostrawie Koreę Południową 3:0 i zajęły pierwsze miejsce w drugiej dywizji WGP. Zapewniły sobie też awans do elity tych rozgrywek, które od przyszłego roku mają być rozgrywane w nowej formule i pod innym szyldem. Polska Agencja Prasowa: Co pani zdaniem zadecydowało o sukcesie w turnieju finałowym? Wcześniej przegrałyście ważne spotkanie w Warszawie w turnieju kwalifikacyjnym do mistrzostw świata, a Korea dwukrotnie wygrała z Polską w turniejach eliminacyjnych WGP. Joanna Wołosz: - Przed turniejem finałowym byłyśmy zmobilizowane. W półfinale trafiłyśmy na Czeszki, z którymi przegrałyśmy w Warszawie, dlatego z naszej strony była podwójna motywacja. Zakładałyśmy, że w przypadku awansu do finału, być może przyjdzie nam spotkać się z Koreą. W Polsce przegrałyśmy z nimi na własne życzenie i wiedziałyśmy, że jeśli zagramy swoją siatkówkę i przyciśniemy je, to będzie szansa na zwycięstwo. Kiedy uwierzyłyście, że możecie w tym sezonie osiągnąć coś więcej, niż tylko udział w Final Four? - To było jeszcze przed pierwszym turniejem w Argentynie, podczas pobytu na zgrupowaniu w Brazylii. Zagrałyśmy dwa sparingi z Brazylijkami i choć oba przegrałyśmy po 0:3, to nawiązywałyśmy z nimi walkę i zdawałyśmy sobie sprawę, że jesteśmy gdzieś blisko tego zespołu. Musiałyśmy uporządkować przede wszystkim swoją grę. To nam dodało pewności siebie. A w Argentynie zagrałyśmy chyba najrówniej ze wszystkich turniejów i tak rosła ta nasza wiara w siebie. Długo świętowałyście wygraną w turnieju finałowym? - Nie było kiedy i chyba każda z nas była na tyle zmęczona, że nikt nie miał już na to siły. Krótko po meczu w Ostrawie, w nocy autokarem pojechałyśmy do Warszawy i chciałyśmy wrócić jak najszybciej do najbliższych. Nie było nas w domu przez dwa miesiące. Po takiej dawce spotkań - 11 w trakcie 24 dni musi pani czuć zmęczenie. Do tego tysiące kilometrów w podróżach, a trener Jacek Nawrocki często konsekwentnie grał jednym składem. Kilka meczów rozegrała pani od pierwszej do ostatniej akcji. - Czuję się wyczerpana, ale szczęśliwa, bo zwycięstwo tej drugiej dywizji to dla nas ogromny sukces. Na 11 spotkań przegrałyśmy tylko dwa mecze z Koreą, ale w tym najważniejszym wygrałyśmy z nimi. Ta druga dywizja nie jest wcale taka słaba, a wiele reprezentacji jest sklasyfikowanych wyżej niż my. Cieszę się, że wreszcie udało nam się coś wygrać, bo od drugiego miejsca w igrzyskach europejskich w Baku, brakowało dobrych wyników. Na razie jest euforia po zwycięstwie i fakt, że w końcu spotkam się z rodziną. Zmęczenie dotrze pewnie trochę później, ale na szczęście mamy nieco ponad tydzień wolnego. Wracając do meczu z Czeszkami - porażka w Warszawie kosztowała nas utratę szansy w turnieju barażowym do przyszłorocznych mistrzostw świata. W obecnej formie prawdopodobnie dałybyście radę Czeszkom. Nie żal straconej szansy? - Nie ma chyba co do tego wracać. Była szansa na zakwalifikowanie się chociaż do barażu, bo na tamten czas mało która drużyna byłaby w stanie powalczyć z Serbią. One grają cały czas znakomicie. Szkoda, że nie wystąpimy na mistrzostwach świata, bo byłaby to kolejna szansa gry ze światową czołówką. Ta porażka w Warszawie dała nam jednak takiego pozytywnego kopa. To pokazało, że musimy coś zmienić, że trzeba jeszcze mocniej trenować, bo nic łatwo nie przyjdzie. Wszystko wskazuje na to, że była to ostatnia edycja World Grand Prix w obecnej formule. Jest daleko zaawansowany projekt stworzenia kobiecej Ligi Światowej, do której polska reprezentacja ma otrzymać zaproszenie. Wyniki turnieju finałowego World Grand Prix w tym przypadku nie miały znaczenia. Jak wy do tego podchodziłyście? - W ogóle o tym nie myślałyśmy. Prawo udziału w tej elicie chciałyśmy sobie wywalczyć drogą sportową, żeby nikt później nie mówił, że to dzięki znajomościom i dobrym kontaktom federacji. Kolejną i zarazem ostatnią imprezą w tym sezonie będą mistrzostwa Europy, które pod koniec września odbędą się w Gruzji i Azerbejdżanie. Po takim sukcesie chyba będzie przyjemniej się pracowało? - Łatwiej zaczyna się pracę na zgrupowaniach po zwycięstwach niż porażkach. Znając jednak trenera, czeka nas pięć ciężkich tygodni przygotowań, po osiem godzin siedzenia na sali. Z drugiej strony jak widać, to przynosi efekt. Na pewno będziemy chciały osiągnąć więcej na mistrzostwach Europy niż w ostatnich latach. Mamy w grupie Niemki, które skończyły drugą dywizję World Grand Prix za nami. Wprawdzie nie było dane nam z nimi zagrać, ale to zawsze dodaje pewności siebie. Rozmawiał Marcin Pawlicki