Błyskawicznie rosnącą popularność szybko dostrzegły władze UCI - Międzynarodowej Unii Kolarskiej. Wykorzystanie potencjału nowej dyscypliny otworzyło nową erę w historii kolarstwa. Wszystko dzięki temu, że dla zwykłego śmiertelnika przestało oznaczać jazdę w oparach spalin po zatłoczonych asfaltowych drogach. Górska odmiana wyprowadziła kolarstwo z miasta bliżej przyrody, jednocześnie przybliżając je milionom ludzi. Równolegle do rosnącej ilości sprzedaży "górali", wydłużała się lista konkurencji. Na pierwszych oficjalnych mistrzostwach świata w 1990 roku w USA zawodnicy ścigali się w country-crossie i downhillu. W 2000 roku dołączono do programu dual, który dwa lata później został zastąpiony przez four cross. Ważną datą dla kolarstwa górskiego był 1996 rok, kiedy to w Atlancie rozegrano pierwszy wyścig olimpijski w country-crossie - jedynej do tej pory konkurencji olimpijskiej. Najpopularniejsze konkurencje kolarstwa górskiego: Country-cross (XC) - zawodnicy ruszają wspólnie ze startu zatrzymanego i pokonują kilkukilometrowe rundy w zróżnicowanym terenie. Maraton (MT, MX) - zawodnicy pokonują długie trasy w terenie od kilkudziesięciu do grubo ponad stu kilometrów. Downhill (DH) - zjazd stromej trasie z licznymi karkołomnymi przeszkodami; zawodnicy jadą pojedynczo, wygrywa ten, kto pokona trasę najszybciej. Dual (DL) - podobny do downhillu, z tym, że dwóch zawodników ściga się ze sobą; mogą jechać po tej samej trasie, albo obok siebie na dwóch identycznych torach; lepszy przechodzi do kolejnej rundy, przegrany odpada. Four Cross (4X) - podobny do dualu, ale startuje jednocześnie czterech zawodników, którzy próbują wyprzedzić się na zdecydowanie szerszej, a przez to bezpieczniejszej, trasie; wypiera dual.